Tijdens pauzes van onze optredens hebben we vaak leuke gesprekken met bezoekers die soms van heinde en ver komen om een vleugje Herman Brood mee te pikken. Zo ontstond er ruim anderhalf jaar geleden bij een optreden in het Bluescafé in Apeldoorn een leuk gesprek met 2 bezoekers die vanuit Drenthe naar Apeldoorn waren gekomen omdat ze van ons optreden hadden gehoord. Inmiddels hebben we Ronnie en Jacolien al bij meerdere optredens gezien.
Omdat we deze week aandacht besteden aan de 20e sterfdag van Herman Brood zagen we een mooie kans om Ronnie te interviewen, want Ronnie is een diehard Brood-fan met een wel heel bijzondere hobby.
Ronnie Duiverman woont samen met z’n vriendin en 2 kinderen in Zuidwolde in Drenthe, is 59 jaar en werkt als proces operator in de zuivelindustrie.
Wat heb jij met Herman Brood?
Ik vind de muziek van Herman Brood te gek. Ben in 1978 via een vriend in contact gekomen, voorheen nooit van “hem” gehoord en heb hem voor het eerst gezien in het dorpshuis in Ruinerwold. De snelle stevige muziek vond/vind ik te gek en vooral de hele uitstraling van de band, toen nog met de Bombitas raakte mij…
Heb je hem vaak live gezien?
Herman Brood and his Wild Romance heb ik zo’n 10 a 12 keer live zien spelen en elke keer was er wat, ge-wel-dig! Soms kwam hij helemaal niet of hij zou beginnen om 22:00 uur, wat dus 23:30 uur werd. Speelde één nummer waarna hij keihard de zaal in schreeuwde: PAUZE!! Om vervolgens daarna bijna twee uur onafgebroken door te spelen!
Zo gingen wij op de fiets of brommer en later met de auto, mijn Datsun Cherry, naar Brood. Uiteraard al luisterend naar oorverdovende muziek uit de cassette bandjes.
Naar Brood gaan was altijd weer een verrassing. Maar de muziek was geweldig! Herman zorgde altijd voor verrassingen bij zijn optredens, zo verscheen hij eens met zijn gezicht vol pleisters, op zijn wang, op zijn neus en boven zijn wenkbrauwen. Had 6 horloges om, op zijn rechterarm over zijn mouw van zijn blouse. Of liep in een colbert met nog van die beveiligingsbuttons in z’n nek, je weet wel van die buttons tegen diefstal. Alles voor de aandacht! Want daar was hij gek op.
Hoe is je hobby met toegangskaartjes tot stand gekomen?
Ik nam altijd na de optredens de posters mee, soms had ik een biertje te veel op en vergat ze helaas, maar verzamelde en kreeg vaak van alles over Herman. Er waren maar weinig mensen die hem goed vonden dus kreeg ik veel. Echt van alles, maar ik ben me meer gaan oriënteren op de kaartjes omdat je die mooi in kunt lijsten.
Posters/ affiches zijn erg groot en nemen heel ruimte in, de toegangskaartjes verwerk ik nu in een vierluik wat dus veel minder ruimte vergt. Daarbij vind ik ze geweldig mooi. Alleen al de verscheiden-heid aan kaartjes, geen één is hetzelfde, zoveel verschillende.
En de moeilijkheidsgraad om elke keer maar weer één te kunnen bemachtigen vind ik geweldig! Ik ga uit mijn dak als ik er weer één kan toevoegen aan de collectie. Je wilt niet weten hoeveel mensen mij al helemaal voor niks een kaartje gegund hebben, zo aardig!!! Ongelooflijk !
En ik krijg ze van over de hele wereld, van Singapore, Colombia, Duitsland, Engeland tot Amerika aan toe. Nederlanders die in het buitenland wonen/werken en mij zo’n kaartje opsturen nadat ze mijn wekelijkse uitgelichte kaartjes zien en dat zo bijzonder vinden. (Ronnie deelt in Herman Brood Facebookgroepen wekelijks een kaartje! red.) Ook dit zijn de mooiste doorleefde kaartjes, ooit ergens in een broekzak opgevouwen gezeten, nat van het bier en de geur van nicotine ….
Ik heb waarschijnlijk nu de grootste collectie en wil dit bewaren voor het nageslacht, want eerlijk, iemand als Herman maken wij nooit meer mee. Wat een uniek persoon, als mens, zanger, dichter en kunstenaar.
Zitten er mooie verhalen achter de kaartjes, en kun je er een voorbeeld van geven?
Mooie verhalen achter de toegangskaartjes, welke wil je horen hahaha! Ja, echt heel heel veel van al die mensen die bij een bepaalde concert zijn geweest, zo mooi allemaal, maar één wil ik er toch uitlichten, een kaartje uit Curaçao.
Ik kreeg contact met iemand die in Colombia woont en mij vertelde dat hij ooit jaren daarvoor een dancing/bar had op Curaçao waar Herman toen optrad in 1994. Hij vond het zo leuk dat ik deze verzamelde en spontaan oude verhuisdozen in dook om op zoek te gaan naar kaartjes, want hij had er nog heel wat liggen volgens hem.
Na een poosje mailde hij mij, het viel wat tegen….de hoeveelheid waar hij het over had waren er niet meer, gelukkig had hij er nog wel 1 voor mij, ik dus superblij, uniek kaartje.
Maar hij had nog wel wat consumptiebonnen, huhhh?? Nog nooit van gehoord! GEWELDIG TOCH ?
Super, super zeldzaam! En deze behoren bij het kaartje. En vertelde hij, ik heb ook nog een origineel persbericht gevonden, is dat wat voor jou?
Ben je nog op zoek naar materiaal, zo ja wat?
Jazeker, ben altijd op zoek, vooral dus de originele toegangskaartjes, heb heel veel ruilmateriaal. Maar betaal ook goede prijzen voor de kaartjes, het is een leuke hobby die ik al jaren doe en het word steeds moeilijker, wat ook het ook wel spannend maakt. Als het goed is verwacht ik binnenkort weer een prachtig uniek toegangskaartje, duzzz…als ik naar de brievenbus loop begint mijn hart weer sneller te slaan, zo benieuwd hoe “hij” eruit ziet in het echt en kan niet wachten om weer een nieuw (oud) kaartje toe te voegen aan de collectie, echt heel leuk en uniek….BROOD4EVER !!!
